Om meteen met de deur in huis te vallen: ik hoor weer minder. Ergens vermoedde ik het wel, dat vooral op rechts mijn gehoor verder afgenomen was. Woorden op rechts klonken vervormden tot een vaag gemompel, ook als ik via mijn telefoon geluid rechtstreeks op mijn hoortoestellen streamde.

Afgelopen vrijdag mocht ik naar het Audiologisch Centrum, waar eerst met piepjes mijn gehoor gemeten werd. Aansluitend mocht ik woordjes nazeggen. Een lang verhaal kort: in minder dan 2 jaar verloor ik 15 decibel op rechts en nam de vervorming van het geluid enorm toe. Geen chocola van te maken. Links bleef in decibellen gelijk, maar mijn hersenen lijken klanken minder makkelijk naar woorden om te zetten. Het kost meer energie.

Omgaan met rouw

Omgaan met rouw. Met ongemak. We kennen het allemaal wel. Toch hebben we het er weinig over. Dat is de reden dat ik -na enige aarzeling- mijn persoonlijke verhaal in de mail zet. Omdat ik denk dat woorden geven ook voor anderen kan bijdragen.

Als je gehoorverlies hebt, heb je er op allerlei manieren mee te maken. Als je een gesprek niet kunt volgen, kan dat raken. Als je graag naar het café wilt en verstaan is daar beroerd, kan je verdriet voelen. Als je graag mee wilt doen met… vul maar in.

Als je gehoorverlies toeneemt, moet je opnieuw bijstellen

Als je gehoorverlies steeds een beetje meer wordt, moet je telkens opnieuw bijstellen. Angst voor de toekomst. Voor je baan. Hoe leuk je als partner, ouder of vriend bent. Of je later nog wel mee kan doen. Of…. Elke achteruitgang vraagt tijd om aan te wennen. Letterlijk, omdat verstaan anders gaat en je hersenen moeten wennen. Het geluid van mijn nieuw ingestelde hoortoestellen klinkt alsof er een ghettoblaster geluid in mijn oren blaast. Het maakt mijn hoofd moe. Ook omdat er ineens een blik rouw opengetrokken kan worden, dat je in heel je lijf voelt.

Mijn weekend bestaat uit meebewegen. Uit voelen wat het me doet dat ik weer minder hoor. De angst die het geeft, het verdriet. De moeite het toe te laten zoals het is. De toestemming die ik mezelf geef wel toe te laten, omdat ik weet dat het uiteindelijk ruimte geeft.

Inmiddels heb ik zoveel te maken gehad met rouw, dat ik weet wat me helpt

Praten met mensen die me snappen. Die zelf veel ervaring hebben met rouw. Lezen, hangen, wandelen, uithuilen. Alles in mijn tempo. Stilte opzoeken. Alleen. Genieten van thee, het frisse lentegroen in het bos en van mijn eigen ritme. Schrijven.

Na twee dagen voel ik ineens weer een sprankje zin om te ontdekken. Hoe ik het doe met mijn nieuwe gehoor. Hoe ik mezelf herinner aan de mindset die helpt. Ik lees teksten van Edith Eger en Joyce de Ruiter: ik kan geen slachtoffer zijn van de situatie. Alleen van mijn eigen houding. Het zet mijn gedachten weer een helpende kant op. Een nieuwe situatie vraagt om nieuwe creativiteit. Die heb ik genoeg.

Mijn gehoorverlies is niet alleen maar stom. Een klant bericht: ‘Ergens is het ook een geschenk voor mensen wat jij nu dankzij je gehoorverlies bent gaan doen.’

Mijn plotselinge gehoorverlies vijf-en-half jaar geleden bracht me mijn huidige werk. Dat ik met veel plezier doe. Mijn ervaringen helpen me mijn werk nog beter te doen.

R. volgt een persoonlijk begeleidingstraject op maat en berichtte me: ‘Had ik je al gezegd dat je een dijk van een coach bent? Ergens is het ook een geschenk voor mensen wat jij nu dankzij je gehoorverlies bent gaan doen.’

De vrijheid om te kiezen

Ik kijk nog eens naar de tekst die boven mijn bureau hangt: ‘Een van de grootste vrijheden is hoe we op dingen reageren.’ Ik heb een keuze. De keuze hoe ik om wil gaan met wat mij overkomt.

Ik pak een kop thee. Geniet van de warmte. Voel een traan lopen. En besluit deze mail te maken. Omdat mijn verhaal het verhaal van velen is. Uniek, en toch zoveel overeenkomsten. In de hoop dat het anderen brengt.

Het brengt anderen ook

Kort nadat ik dit verhaal deelde in Mogelijkheden, mijn tweewekelijkse mail, kreeg ik een reactie:

Dank je wel voor je openheid en heel mooi hoe je woorden kan geven aan dit stille verdriet. Het is heel herkenbaar voor mij en het is fijn om dan een lotgenoot te weten.

Al met al is het een eenzaam proces wat veel heftige emoties kan oproepen zoals verdriet, boosheid, verzet, spanning, onmacht. Het kost veel energie en inspanning om er maar weer het beste van te maken. Het blijft elke keer een kunst om een aardig mens te blijven voor mezelf en mijn omgeving.

Heel veel dank voor het delen van jouw ervaringen.

Mijn ervaringen maken gebruik ik om voor anderen bij te dragen

Mijn ervaringen neem ik mee in mijn werk. Ik deel ze, omdat ik het bereik heb het verschil te maken voor anderen. Ik help mensen die slechthorend zijn te om de impact ervan te minimaliseren. Voluit te leven met hun slechthorendheid, thuis en op het werk.

Ook ik heb af en toe stil te staan. Mijn gehoor is weer minder. Ik maak er het mooiste van dat ik kan.