Je staat altijd ‘aan’, want wat als de deurbel gaat of je huisgenoot of collega je ineens roept? Door je gehoorverlies hoor je ze lang niet altijd, maar je doet je best om ze wél te horen. Je komt tot niets omdat je zo gespitst bent of je iets hoort.

Een feestje, etentje of netwerkbijeenkomst. Je twijfelt of je wel mee wil. Het kost zoveel energie om steeds te puzzelen wat er gezegd wordt. In een gesprek antwoord je op goed geluk wat, in de hoop dat je de plank niet misslaat.

Telefoneren doe je liever niet. Zul je de ander wel kunnen verstaan? Hoe zal het omgevingsgeluid zijn? Tijdens het gesprek vraag je regelmatig om herhaling. Je wilt het zo graag goed doen, maar het voelt zo rot.

Tijdens vergaderingen volg je hele stukken wel, maar je verstaat lang niet alles. Na de vergadering ben je onzeker en heel moe. Heb je wel alles meegekregen wat belangrijk is? Straks maar even goed de notulen nalezen.

Wat als je gehoor verder achteruitgaat? Kun je dan je werk wel blijven doen? Het lukt je nu al nauwelijks. Je doet zó je best en gaat daarbij vaak over je eigen grens. Je bent thuis zo moe, dan is het gewoon op.

Anderen weten dat je gehoorverlies hebt, maar tegen ze zeggen wat jou helpt goed mee te doen in een vergadering? Echt niet. Je moet dit gewoon kunnen; desnoods werk je harder. Het kost alleen zoveel energie.